WAAROM VEERTIG OPKOMENDE ECONOMIEËN BRICS-LAND WILLEN WORDEN

Bijna tien jaar geleden begonnen de grootste opkomende economieën hun eigen Wereldbank. Inmiddels staan zo’n veertig landen in de rij om zich te voegen bij de BRICS, een samenwerking tussen Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika. Hoewel de groep nog geen formeel handelsblok is, denken deskundigen dat het een kwestie van tijd is voor ze een sterk alternatief vormen voor de G7.
De BRICS-landen waren zo’n twintig jaar geleden de snelst groeiende economieën. De verwachting is nog steeds dat ze de komende jaren een groot deel van de wereldeconomie voor hun rekening nemen. De Chinese economie zal volgens prognoses 1,5 keer groter worden dan de Amerikaanse. In 2050 zal het land de internationale economie domineren, is de verwachting.
“Er komt een generatie aan die moet leven en werken in een wereld die niet meer gedomineerd wordt door het Westen, en dat vinden we eng”, stelt Haico Ebbers, hoogleraar internationale economie aan de Nyenrode Business Universiteit. Onder meer Argentinië, Saudi-Arabië, Iran en Indonesië hebben een verzoek lopen om zich aan te sluiten bij de samenwerking.
In augustus komt de top samen in voorzittend land Zuid-Afrika om de nieuwe aanmeldingen te bespreken. En om de mogelijkheid van een eigen munteenheid te verkennen, weg van de dominante Amerikaanse dollar.
Wat deze uiteenlopende groep landen bij elkaar brengt? Buiten dat ze dezelfde ontwikkeling doormaken van middeninkomensland naar welvaartstaat, is het vooral de gedeelde frustratie over de hoge drempel bij de westerse Wereldbank om duurzame hulp te krijgen, zeggen deskundigen.
Het Internationaal Monetair Fonds (IMF), zusterorganisatie van de Wereldbank, stelt bijvoorbeeld als eis voor hun leningen aan landen die hulp nodig hebben, dat de macht van de staat daar afneemt en bedrijven meer vrijheid moeten krijgen. Ook de Wereldbank stelt dergelijke eisen aan ontwikkelingslanden.
“Landen die gaan lenen moeten door die regels bezuinigen op andere dingen, wat natuurlijk slecht is voor de economie en de mensen. Democratische processen implementeren zoals ‘minder overheid’ en ‘meer markt’, is natuurlijk logisch op de lange termijn, maar op de korte termijn is het dodelijk”, concludeert Ebbers.