Het gebeurde midden in de nacht, vorig jaar november. Er werd op de deur gebonkt en gewapende mannen drongen het huis binnen. Terwijl ze de aanwezigen bedreigden met hun wapens, dwongen ze twee meisjes van 13 en 15 jaar om mee te gaan. “We hebben ze nodig!” riepen de mannen. Hun moeder huilde en gilde en zag hoe haar dochters hardhandig werden afgevoerd.
Het is één van de vele verhalen over burgers die zijn verdwenen sinds het begin van de oorlog in Sudan. De totale aantallen die genoemd worden door lokale organisaties lopen uiteen van 300 tot ruim 700.
Volgens het laatste rapport van de Sudanese groep voor slachtoffers van gedwongen verdwijningen gaat het om zeker zeventig vrouwen en meisjes, vooral afkomstig uit de hoofdstad Khartoem en de westelijke regio Darfur. “Maar het werkelijke aantal ligt waarschijnlijk een stuk hoger”, vertelt Elamin (haar achternaam is bekend bij de redactie) van vrouwenrechtenorganisatie SIHA aan de NOS.
Veel mensen vertellen het niet als er een meisje of een vrouw in hun familie verdwijnt. Uit angst voor wraak, of omdat ze niet weten waar ze het moeten melden. “Bijna heel Khartoem is nu in handen van de RSF-milities”, zegt Elamin. “Er heerst chaos en de politie functioneert niet meer.”
Ook schaamte speelt een grote rol: “Vrouwen worden in gevangenschap vaak seksueel misbruikt of ze moeten werken als seksslaaf voor strijders”, legt Annet Ajok van het African Centre for Peace and Justice Studies (ACPJS) uit. Daar komen familieleden liever niet voor uit.
In veel gevallen gaan meisjes en vrouwen op pad om water te halen of eten te kopen, maar ze keren niet terug. “Ze zijn dan onderweg van straat geplukt, maar hoe precies, dat is onbekend”, vertelt Elamin. Anderen worden met geweld uit hun eigen huis ontvoerd.
“Vooral de RSF-milities maken zich schuldig aan seksueel geweld en uitbuiting”, zegt Elamin. Ze vertelt hoe vrouwen en meisjes gedwongen moeten werken als seksslaaf op plekken waar de RSF de dienst uitmaakt. Daar worden ze verkracht, vaak door meerdere strijders en in het bijzijn van elkaar.
“Het is een oorlogsstrategie die wordt ingezet om angst te zaaien, vrouwen te vernederen en te laten zien wie er de baas is”. Ook moeten meisjes en vrouwen gewonden verzorgen, kleren wassen en eten koken.
